§30ـ ਮੇਰੇ ਭੀ ਹੈਂ ਕੁਛ ਖ਼੍ਵਾਬ
ਐ ਇਸ਼੍ਕ਼-ਏ ਅਜ਼ਲ-ਗੀਰ‐ਓ‐ਅਬਦ-ਤਾਬ, ਮੇਰੇ ਭੀ ਹੈਂ ਕੁਛ ਖ਼੍ਵਾਬ
ਮੇਰੇ ਭੀ ਹੈਂ ਕੁਛ ਖ਼੍ਵਾਬ!
ਇਸ ਦੌਰ ਸੇ, ਇਸ ਦੌਰ ਕੇ ਸੂਖੇ ਹੁਏ ਦਰਯਾਓਂ ਸੇ,
ਫੈਲੇ ਹੁਏ ਸਹਰਾਓਂ ਸੇ, ਔਰ ਸ਼ਹਰੋਂ ਕੇ ਵੀਰਾਨੋਂ ਸੇ
ਵੀਰਾਨਾ-ਗਰੋਂ ਸੇ ਮੈਂ ਹਜ਼ੀਂ ਔਰ ਉਦਾਸ!
ਐ ਇਸ਼੍ਕ਼-ਏ ਅਜ਼ਲ-ਗੀਰ‐ਓ‐ਅਬਦ-ਤਾਬ
ਮੇਰੇ ਭੀ ਹੈਂ ਕੁਛ ਖ਼੍ਵਾਬ!
ਐ ਇਸ਼੍ਕ਼-ਏ ਅਜ਼ਲ-ਗੀਰ‐ਓ‐ਅਬਦ-ਤਾਬ, ਮੇਰੇ ਭੀ ਹੈਂ ਕੁਛ ਖ਼੍ਵਾਬ
ਮੇਰੇ ਭੀ ਹੈਂ ਕੁਛ ਖ਼੍ਵਾਬ
ਵੋ ਖ਼੍ਵਾਬ ਕਿ ਅਸਰਾਰ ਨਹੀਂ ਜਿਨ ਕੇ ਹਮੇਂ ਆਜ ਭੀ ਮਾਲੂਮ
ਵੋ ਖ਼੍ਵਾਬ ਜੋ ਆਸੂਦਗੀ-ਏ ਮਰ੍ਤਬਾ‐ਓ‐ਜਾਹ ਸੇ,
ਆਲੂਦਗੀ-ਏ ਗਿਰ੍ਦ-ਏ ਸਰ-ਏ ਰਾਹ ਸੇ ਮਾਸੂਮ!
ਜੋ ਜ਼ੀਸ੍ਤ ਕੀ ਬੇ-ਹੂਦਾ ਕਸ਼ਾਕਸ਼ ਸੇ ਭੀ ਹੋਤੇ ਨਹੀਂ ਮਾਦੂਮ
ਖ਼ੁਦ ਜ਼ੀਸ੍ਤ ਕਾ ਮਫ਼ਹੂਮ!
ਐ ਇਸ਼੍ਕ਼-ਏ ਅਜ਼ਲ-ਗੀਰ‐ਓ‐ਅਬਦ-ਤਾਬ,
ਐ ਕਾਹਿਨ-ਏ ਦਾਨਿਸ਼ਵਰ‐ਓ‐ਆਲੀ-ਗੁਹਰ‐ਓ‐ਪੀਰ
ਤੂ ਨੇ ਹੀ ਬਤਾਈ ਹਮੇਂ ਹਰ ਖ਼੍ਵਾਬ ਕੀ ਤਾਬੀਰ
ਤੂ ਨੇ ਹੀ ਸੁਝਾਈ ਗ਼ਮ-ਏ ਦਿਲਗੀਰ ਕੀ ਤਸਖ਼ੀਰ
ਟੂਟੀ ਤਿਰੇ ਹਾਥੋਂ ਹੀ ਸੇ ਹਰ ਖ਼ੌਫ਼ ਕੀ ਜ਼ਂਜੀਰ
ਐ ਇਸ਼੍ਕ਼-ਏ ਅਜ਼ਲ-ਗੀਰ‐ਓ‐ਅਬਦ-ਤਾਬ, ਮੇਰੇ ਭੀ ਹੈਂ ਕੁਛ ਖ਼੍ਵਾਬ
ਮੇਰੇ ਭੀ ਹੈਂ ਕੁਛ ਖ਼੍ਵਾਬ!
ਐ ਇਸ਼੍ਕ਼-ਏ ਅਜ਼ਲ-ਗੀਰ‐ਓ‐ਅਬਦ-ਤਾਬ,
ਕੁਛ ਖ਼੍ਵਾਬ ਕਿ ਮਦਫ਼ੂਨ ਹੈਂ ਇਜ੍ਦਾਦ ਕੇ ਖ਼ੁਦ-ਸਾਖ਼੍ਤਾ ਅਸ੍ਮਾਰ ਕੇ ਨੀਚੇ
ਉਜ੍ੜੇ ਹੁਏ ਮਜ਼੍ਹਬ ਕੇ ਬਨਾ-ਰੇਖ਼੍ਤਾ ਔਹਾਮ ਕੀ ਦੀਵਾਰ ਕੇ ਨੀਚੇ
ਸ਼ੀਰਾਜ਼ ਕੇ ਮਜਜ਼ੂਬ-ਏ ਤੁਨਕ-ਜਾਮ ਕੇ ਅਫ਼੍ਕਾਰ ਕੇ ਨੀਚੇ
ਤਹਜ਼ੀਬ-ਏ ਨਿਗੂਂਸਾਰ ਕੇ ਆਲਾਮ ਕੇ ਅਂਬਾਰ ਕੇ ਨੀਚੇ!
ਕੁਛ ਖ਼੍ਵਾਬ ਹੈਂ ਆਜ਼ਾਦ ਮਗਰ ਬਡ਼ਤੇ ਹੁਏ ਨੂਰ ਸੇ ਮਰੂਬ
ਨੈ ਹੌਸ੍ਲਾ-ਏ ਖ਼ੁਬ ਹੈ, ਨੈ ਹਿਮ੍ਮਤ-ਏ ਨਾ-ਖ਼ੁਬ
ਗੋ ਜ਼ਾਤ ਸੇ ਬਡ਼-ਕਰ ਨਹੀਂ ਕੁਛ ਭੀ ਉਂਹੇਂ ਮਹਬੂਬ
ਹੈਂ ਆਪ ਹੀ ਉਸ ਜ਼ਾਤ ਕੇ ਜਾਰੂਬ
—ਜ਼ਾਤ ਸੇ ਮਹਜੂਬ
ਕੁਛ ਖ਼੍ਵਾਬ ਹੈਂ ਜੋ ਗਿਰ੍ਦਿਸ਼-ਏ ਆਲਾਤ ਸੇ ਜੋਯਂਦਾ-ਏ ਤਮਕੀਨ
ਹੈ ਜਿਨ ਕੇ ਲਿਯੇ ਬਂਦਗੀ-ਏ ਕ਼ਾਜ਼ੀ-ਏ ਹਾਜਾਤ ਸੇ ਇਸ ਦਹਰ ਕੀ ਤਜ਼ਈਨ
ਕੁਛ ਜਿਸ ਕੇ ਲਿਯੇ ਗ਼ਮ ਕੀ ਮਸਾਵਾਤ ਸੇ ਇਂਸਾਨ ਕੀ ਤਮੀਨ
ਕੁਛ ਖ਼੍ਵਾਬ ਕਿ ਜਿਨ ਕਾ ਹਵਸ-ਏ ਜੌਰ ਹੈ ਆਈਨ
ਦੁਨਿਯਾ ਹੈ ਨ ਦੀਨ!
ਕੁਛ ਖ਼੍ਵਾਬ ਹੈਂ ਪਰ੍ਵਰ੍ਦਾ-ਏ ਅਂਵਾਰ, ਮਗਰ ਉਨ ਕੀ ਸਹਰ ਗੁਮ
ਜਿਸ ਆਗ ਸੇ ਉਠਤਾ ਹੈ ਮੁਹਬ੍ਬਤ ਕਾ ਖ਼ਮੀਰ, ਉਸ ਕੇ ਸ਼ਰਰ ਗੁਮ
ਹੈ ਕੁਲ ਕੀ ਖ਼ਬਰ ਉਨ ਕੋ ਮਗਰ ਜੁਜ਼ ਕੀ ਖ਼ਬਰ ਗੁਮ
ਯੇ ਖ਼੍ਵਾਬ ਹੈਂ ਵੋ ਜਿਨ ਕੇ ਲਿਯੇ ਮਰ੍ਤਬਾ-ਏ ਦੀਦਾ-ਏ ਤਰ ਹੇਚ
ਦਿਲ ਹੇਚ ਹੈ, ਸਰ ਇਤਨੇ ਬਰਾਬਰ ਹੈਂ ਕਿ ਸਰ ਹੇਚ
—ਅਰ੍ਜ਼-ਏ ਹੁਨਰ ਹੇਚ!
ਐ ਇਸ਼੍ਕ਼-ਏ ਅਜ਼ਲ-ਗੀਰ‐ਓ‐ਅਬਦ-ਤਾਬ
ਯੇ ਖ਼੍ਵਾਬ ਮਿਰੇ ਖ਼੍ਵਾਬ ਨਹੀਂ ਹੈਂ ਕਿ ਮਿਰੇ ਖ਼੍ਵਾਬ ਹੈਂ ਕੁਛ ਔਰ
ਕੁਛ ਔਰ ਮਿਰੇ ਖ਼੍ਵਾਬ ਹੈਂ, ਕੁਛ ਔਰ ਮਿਰਾ ਦੌਰ
ਖ਼੍ਵਾਬੋਂ ਕੇ ਨਏ ਦੌਰ ਮੇਂ ਨੈ ਮੋਰ‐ਓ‐ਮਲਖ਼ ਨੈ ਅਸਦ‐ਓ‐ਸੌਰ
ਨੈ ਲਜ਼੍ਜ਼ਤ-ਏ ਤਸਲੀਮ ਕਿਸੀ ਮੇਂ ਨ ਕਿਸੀ ਕੋ ਹਵਸ-ਏ ਜੌਰ
—ਸਬ ਕੇ ਨਏ ਤੌਰ!
ਐ ਇਸ਼੍ਕ਼-ਏ ਅਜ਼ਲ-ਗੀਰ‐ਓ‐ਅਬਦ-ਤਾਬ,
ਮੇਰੇ ਭੀ ਹੈਂ ਕੁਛ ਖ਼੍ਵਾਬ!
ਹਰ ਖ਼੍ਵਾਬ ਕੀ ਸੌਗਂਦ!
ਹਰ ਚਂਦ ਕਿ ਵੋ ਖ਼੍ਵਾਬ ਹੈਂ ਸਰ-ਬਸ੍ਤਾ‐ਓ‐ਰੂ-ਬਂਦ
ਸੀਨੇ ਮੇਂ ਛੁਪਾਏ ਹੁਏ ਗੋਯਾਈ-ਏ ਦੋਸ਼ੀਜ਼ਾ-ਏ ਲਬ-ਖ਼ਂਦ
ਹਰ ਖ਼੍ਵਾਬ ਮੇਂ ਅਜ੍ਸਾਮ ਸੇ ਅਫ਼੍ਕਾਰ ਕਾ, ਮਫ਼ਹੂਮ ਸੇ ਗੁਫ਼ਤਾਰ ਕਾ ਪੈਵਂਦ
ਉਸ਼ਸ਼ਾਕ਼ ਕੇ ਲਬ‐ਹਾ-ਏ- ਅਜ਼ਲ-ਤਿਸ਼੍ਨਾ ਕੀ ਪੈਵਸ੍ਤਗੀ-ਏ ਸ਼ੌਕ਼ ਕੇ ਮਾਨਿਂਦ
(ਐ ਲਮ੍ਹਾ-ਏ ਖ਼ੁਰ੍ਸਂਦ!)
ਐ ਇਸ਼੍ਕ਼-ਏ ਅਜ਼ਲ-ਗੀਰ‐ਓ‐ਅਬਦ-ਤਾਬ, ਮੇਰੇ ਭੀ ਹੈਂ ਕੁਛ ਖ਼੍ਵਾਬ
ਵੋ ਖ਼੍ਵਾਬ ਹੈਂ ਆਜ਼ਾਦੀ-ਏ ਕਾਮਿਲ ਕੇ ਨਏ ਖ਼੍ਵਾਬ
ਹਰ ਸੀ-ਏ ਜਿਗਰ-ਦੋਜ਼ ਕੇ ਹਾਸਿਲ ਕੇ ਨਏ ਖ਼੍ਵਾਬ
ਆਦਮ ਕੀ ਵਿਲਾਦਤ ਕੇ ਨਏ ਜਸ਼੍ਨ ਪੇ ਲਹਰਾਤੇ ਜਲਾਜਿਲ ਕੇ ਨਏ ਖ਼੍ਵਾਬ
ਇਸ ਖ਼ਾਕ ਕੀ ਸਤ੍ਵਤ ਕੀ ਮਨਾਜ਼ਿਲ ਕੇ ਨਏ ਖ਼੍ਵਾਬ
ਯਾ ਸੀਨਾ-ਏ ਗੀਤੀ ਮੇਂ ਨਏ ਦਿਲ ਕੇ ਨਏ ਖ਼੍ਵਾਬ
ਐ ਇਸ਼੍ਕ਼-ਏ ਅਜ਼ਲ-ਗੀਰ‐ਓ‐ਅਬਦ-ਤਾਬ
ਮੇਰੇ ਭੀ ਹੈਂ ਕੁਛ ਖ਼੍ਵਾਬ
ਮੇਰੇ ਭੀ ਹੈਂ ਕੁਛ ਖ਼੍ਵਾਬ!
§29. ਹਸਨ ਕੂਜ਼ਾ-ਗਰ ੪I Too Have Some Dreams: N. M. Rashed and Modernism in Urdu Poetry
