§4ـ ਵਾਦੀ-ਏ ਪਿਂਹਾਁ
ਵਕ਼੍ਤ ਕੇ ਦਰਯਾ ਮੇਂ ਉਟ੍ਠੀ ਥੀ ਅਭੀ ਪਹਲੀ ਹੀ ਲਹਰ
ਚਂਦ ਇਂਸਾਨੋਂ ਨੇ ਲੀ ਇਕ ਵਾਦੀ-ਏ ਪਿਂਹਾਁ ਕੀ ਰਾਹ
ਮਿਲ ਗਈ ਉਨ ਕੋ ਵਹਾਁ
ਆਗ਼ੋਸ਼-ਏ ਰਾਹਤ ਮੇਂ ਪਨਾਹ
ਕਰ ਲਿਯਾ ਤਾਮੀਰ ਇਕ ਮੌਸੀਕ਼ੀ‐ਓ‐ਇਸ਼ਰਤ ਕਾ ਸ਼ਹਰ,
ਮਸ਼ਰਿਕ਼‐ਓ‐ਮਗ਼੍ਰਿਬ ਕੇ ਪਾਰ
ਜ਼ਿਂਦਗੀ ਔਰ ਮੌਤ ਕੀ ਫ਼ਰਸੂਦਾ ਸ਼ਹ-ਰਾਹੋਂ ਸੇ ਦੂਰ
ਜਿਸ ਜਗਹ ਸੇ ਆਸ੍ਮਾਁ ਕਾ ਕ਼ਾਫ਼ਿਲਾ ਲੇਤਾ ਹੈ ਨੂਰ
ਜਿਸ ਜਗਹ ਹਰ ਸੁਬ੍ਹ ਕੋ ਮਿਲਤਾ ਹੈ ਈਮਾ-ਏ ਜ਼ਹੂਰ
ਔਰ ਬੁਨੇ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਰਾਤੋਂ ਕੇ ਲਿਯੇ ਖ਼੍ਵਾਬੋਂ ਕੇ ਜਾਲ
ਸੀਖਤੀ ਹੈ ਜਿਸ ਜਗਹ ਪਰ੍ਦਾਜ਼ ਹੂਰ
ਔਰ ਫ਼ਰਿਸ਼ਤੋਂ ਕੋ ਜਹਾਁ ਮਿਲਤਾ ਹੈ ਆਹਂਗ-ਏ ਸੁਰੂਰ
ਗ਼ਮ ਨਸੀਬ ਅਹ੍ਰੀਮਨੋਂ ਕੋ ਗਿਰ੍ਯਾ‐ਓ‐ਆਹ‐ਓ‐ਫ਼ਿਗ਼ਾਁ!
ਕਾਸ਼ ਬਤਲਾ ਦੇ ਕੋਈ
ਮੁਝ ਕੋ ਭੀ ਇਸ ਵਾਦੀ-ਏ ਪਿਂਹਾਁ ਕੀ ਰਾਹ
ਮੁਝ ਕੋ ਅਬ ਤਕ ਜੁਸ੍ਤਜੂ ਹੈ
ਜ਼ਿਂਦਗੀ ਕੇ ਤਾਜ਼ਾ ਜੋਲਾਂਗਾਹ ਕੀ
ਕੈਸੀ ਬੇਜ਼ਾਰੀ ਸੀ ਹੈ
ਜ਼ਿਂਦਗੀ ਕੇ ਕੁਹਨਾ ਆਹਂਗ-ਏ ਮੁਸਲ੍ਸਲ ਸੇ ਮੁਝੇ
ਸਰ-ਜ਼ਮੀਨ-ਏ ਜ਼ੀਸ੍ਤ ਕੀ ਅਫ਼੍ਸੁਰ੍ਦਾ ਮਹਫ਼ਿਲ ਸੇ ਮੁਝੇ
ਦੇਖ ਲੇ ਇਕ ਬਾਰ ਕਾਸ਼
ਉਸ ਜਹਾਁ ਕਾ ਮਂਜ਼ਿਰ-ਏ ਰਂਗੀਂ ਨਿਗਾਹ
ਜਿਸ ਜਗਹ ਹੈ ਕ਼ਹਕ਼ਹੋਂ ਕਾ ਇਕ ਦਰਖ਼੍ਸ਼ਂਦਾ ਵੁਫ਼ੂਰ
ਜਿਸ ਜਗਹ ਸੇ ਆਸ੍ਮਾਁ ਕਾ ਕ਼ਾਫ਼ਿਲਾ ਲੇਤਾ ਹੈ ਨੂਰ
ਜਿਸ ਕੀ ਰਿਫ਼੍ਅਤ ਦੇਖ-ਕਰ ਖ਼ੁਦ ਹਿਮ੍ਮਤ-ਏ ਯਜ਼ਦਾਁ ਹੈ ਚੂਰ
ਜਿਸ ਜਗਹ ਹੈ ਵਕ਼੍ਤ ਇਕ ਤਾਜ਼ਾ ਸੁਰੂਰ
ਜ਼ਿਂਦਗੀ ਕਾ ਪੈਰਹਨ ਹੈ ਤਾਰ ਤਾਰ!
ਜਿਸ ਜਗਹ ਅਹ੍ਰੀਮਨੋਂ ਕਾ ਭੀ ਨਹੀਂ ਕੁਛ ਇਖ਼੍ਤਿਯਾਰ
ਮਸ਼ਰਿਕ਼‐ਓ‐ਮਗ਼੍ਰਿਬ ਕੇ ਪਾਰ!
§3. ਸਿਤਾਰੇ (ਸਾਨੇਟ)
I Too Have Some Dreams: N. M. Rashed and Modernism in Urdu Poetry
