§22ـ ਅਫ਼੍ਸਾਨਾ-ਏ ਸ਼ਹਰ
ਸ਼ਹਰ ਕੇ ਸ਼ਹਰ ਕਾ ਅਫ਼੍ਸਾਨਾ, ਵੋ ਖ਼ੁਸ਼-ਫ਼ਹਮ, ਮਗਰ ਸਾਦਾ ਮੁਸਾਫ਼ਿਰ
ਕਿ ਜਿਂਹੇਂ ਇਸ਼੍ਕ਼ ਕੀ ਲਲਕਾਰ ਕੇ ਰਹਜ਼ਨ ਨੇ ਕਹਾ: "ਆਓ!
ਦਿਖਲਾਏਁ ਤੁਮ੍ਹੇਂ ਏਕ ਦਰ-ਏ ਬਸ੍ਤਾ ਕੇ ਅਸਰਾਰ ਕਾ ਖ਼੍ਵਾਬ—"
ਸ਼ਹਰ ਕੇ ਸ਼ਹਰ ਕਾ ਅਫ਼੍ਸਾਨਾ, ਵੋ ਦਿਲ ਜਿਨ ਕੇ ਬਯਾਬਾਁ ਮੇਂ
ਕਿਸੀ ਕ਼ਤ੍ਰਾ-ਏ ਗੁਮ-ਗਸ਼੍ਤਾ ਕੇ ਨਾ-ਗਾਹ ਲਰਜ਼ਨੇ ਕੀ ਸਦਾ ਨੇ ਯੇ ਕਹਾ:
"ਆਓ ਦਿਖਲਾਏਁ ਤੁਮ੍ਹੇਂ ਸੁਬ੍ਹ ਕੇ ਹੋਂਟੋਂ ਪੇ ਤਬਸ੍ਸੁਮ ਕਾ ਸਰਾਬ!"
ਸ਼ਹਰ ਕੇ ਸ਼ਹਰ ਕਾ ਅਫ਼੍ਸਾਨਾ, ਵਹੀ ਆਰ੍ਜ਼ੂ-ਏ ਖ਼ਸ੍ਤਾ ਕੇ ਲਂਗੜਾਤੇ ਹੁਏ ਪੈਰ
ਕਿ ਹੈਂ ਆਜ ਭੀ ਅਫ਼੍ਸਾਨੇ ਕੀ ਦੁਜ਼ਦੀਦਾ‐ਓ‐ਝ਼ੂਲੀਦਾ ਲਕੀਰੋਂ ਪੇ ਰਵਾਁ
ਉਨ ਅਸੀਰੋਂ ਕੀ ਤਰਹ ਜਿਨ ਕੇ ਰਗ‐ਓ‐ਰੇਸ਼ਾ ਕੀ ਜ਼ਂਜੀਰ ਕੀ ਝਂਕਾਰ
ਭੀ ਥਮ ਜਾਏ ਤੋ ਕਹ ਉਟ੍ਠੇਂ: "ਕਹਾਁ?
ਅਬ ਕਹਾਁ ਜਾਏਂਗੇ ਹਮ?
ਜਾਏਁ ਅਬ ਤਾਜ਼ਾ‐ਓ‐ਨਾ-ਦੀਦਾ ਨਿਗਾਹੋਂ ਕੇ ਜ਼ਿਮਿਸ੍ਤਾਁ ਮੇਂ ਕਹਾਁ?"
ਉਨ ਅਸੀਰੋਂ ਕੀ ਤਰਹ ਜਿਨ ਕੇ ਲਿਯੇ ਵਕ਼੍ਤ ਕੀ ਬੇ-ਸਰ੍ਫ਼ਾ ਸਲਾਖ਼ੇਂ
ਨ ਕਭੀ ਸਰ੍ਦ ਨ ਗਰ੍ਮ, ਔਰ ਨ ਕਭੀ ਸਖ਼੍ਤ ਨ ਨਰ੍ਮ
ਨ ਰਿਹਾਈ ਕੀ ਪਜ਼ੀਰਾ, ਨ ਅਸੀਰੀ ਹੀ ਕੀ ਸ਼ਰ੍ਮ!
ਸ਼ਹਰ ਕੇ ਸ਼ਹਰ ਕਾ ਅਫ਼੍ਸਾਨਾ, ਵੋ ਰੂਹੇਂ ਜੋ ਸਰ-ਏ ਪੁਲ ਕੇ ਸਿਵਾ
ਔਰ ਕਹੀਂ ਵਸ੍ਲ ਕੀ ਜੋਯਾ ਹੀ ਨਹੀਂ
ਪੁਲ ਸੇ ਜਿਂਹੇਂ ਪਾਰ ਉਤਰਨੇ ਕੀ ਤਮਨ੍ਨਾ ਹੀ ਨਹੀਂ
ਇਸ ਕਾ ਯਾਰਾ ਹੀ ਨਹੀਂ!
§21. ਜ਼ਮਾਨਾ ਖ਼ੁਦਾ ਹੈ
I Too Have Some Dreams: N. M. Rashed and Modernism in Urdu Poetry
