§18ـ ਦਿਲ, ਮਿਰੇ ਸਹਰਾ-ਨਵਰ੍ਦ-ਏ ਪੀਰ ਦਿਲ
ਨਗ਼੍ਮਾ ਦਰ ਜਾਁ, ਰਕ਼੍ਸ ਬਰ ਪਾ, ਖ਼ਂਦਾ ਬਰ ਲਬ
ਦਿਲ, ਤਮਨ੍ਨਾਓਂ ਕੇ ਬੇ-ਪਾਯਾਁ ਅਲਾਓ ਕੇ ਕ਼ਰੀਬ!
ਦਿਲ, ਮਿਰੇ ਸਹਰਾ-ਨਵਰ੍ਦ-ਏ ਪੀਰ ਦਿਲ
ਰੇਗ ਕੇ ਦਿਲਸ਼ਾਦ ਸ਼ਹਰੀ, ਰੇਗ ਤੂ
ਔਰ ਰੇਗ ਹੀ ਤੇਰੀ ਤਲਬ
ਰੇਗ ਕੀ ਨਕਹਤ ਤਿਰੀ ਪੈਕਰ ਮੇਂ, ਤੇਰੀ ਜਾਁ ਮੇਂ ਹੈ!
ਰੇਗ ਸੁਬ੍ਹ-ਏ ਈਦ ਕੇ ਮਾਨਿਂਦ ਜ਼ਰ-ਤਾਬ‐ਓ‐ਜਲੀਲ,
ਰੇਗ ਸਦਯੋਂ ਕਾ ਜਮਾਲ,
ਜਸ਼੍ਨ-ਏ ਆਦਮ ਪਰ ਬਿਛੜ-ਕਰ ਮਿਲਨੇ-ਵਾਲੋਂ ਕਾ ਵਿਸਾਲ,
ਸ਼ੌਕ਼ ਕੇ ਲਮ੍ਹਾਤ ਕੇ ਮਾਨਿਂਦ ਆਜ਼ਾਦ‐ਓ‐ਅਜ਼ੀਮ!
ਰੇਗ ਨਗ਼੍ਮਾ-ਜ਼ਨ
ਕਿ ਜ਼ਰ੍ਰੇ ਰੇਗ-ਜ਼ਾਰੋਂ ਕੀ ਵੋ ਪਾ-ਜ਼ੇਬ-ਏ ਕ਼ਦੀਮ
ਜਿਸ ਪੇ ਪੜ ਸਕਤਾ ਨਹੀਂ ਦਸ੍ਤ-ਏ ਲਈਮ,
ਰੇਗ-ਏ ਸਹਰਾ ਜ਼ਰ-ਗਰੀ ਕੀ ਰੇਗ ਕੀ ਲਹਰੋਂ ਸੇ ਦੂਰ
ਚਸ਼੍ਮਾ-ਏ ਮਕ੍ਰ‐ਓ‐ਰਿਯਾ ਸ਼ਹਰੋਂ ਸੇ ਦੂਰ!
ਰੇਗ ਸ਼ਬ ਬੇਦਾਰ ਹੈ, ਸੁਨਤੀ ਹੈ ਹਰ ਜਾਬਿਰ ਕੀ ਚਾਪ
ਰੇਗ ਸ਼ਬ ਬੇਦਾਰ ਹੈ, ਨਿਗਰਾਁ ਹੈ ਮਾਨਿਂਦ-ਏ ਨਕ਼ੀਬ
ਦੇਖਤੀ ਹੈ ਸਾਯਾ-ਏ ਆਮਿਰ ਕੀ ਚਾਪ
ਰੇਗ ਹਰ ਅਯਯਾਰ, ਗ਼ਾਰਤ-ਗਰ ਕੀ ਮੌਤ
ਰੇਗ ਇਸ੍ਤਿਬਦਾਦ ਕੇ ਤੁਗ਼ਯਾਁ ਕੇ ਸ਼ੋਰ‐ਓ‐ਸ਼ਰ ਕੀ ਮੌਤ
ਰੇਗ ਜਬ ਉਠਤੀ ਹੈ, ਉੜ ਜਾਤੀ ਹੈ ਹਰ ਫ਼ਾਤਿਹ ਕੀ ਨੀਂਦ
ਰੇਗ ਕੇ ਨੇਜ਼ੋਂ ਸੇ ਜ਼ਖ਼੍ਮੀ, ਸਬ ਸ਼ਹਂਸ਼ਾਹੋਂ ਕੇ ਖ਼੍ਵਾਬ!
(ਰੇਗ, ਐ ਸਹਰਾ ਕੀ ਰੇਗ
ਮੁਝ ਕੋ ਅਪਨੀ ਜਾਗਤੇ ਜ਼ਰ੍ਰੋਂ ਕੇ ਖ਼੍ਵਾਬੋਂ ਕੀ
ਨਈ ਤਾਬੀਰ ਦੇ!)
ਰੇਗ ਕੇ ਜ਼ਰ੍ਰੋ, ਉਭਰਤੀ ਸੁਬ੍ਹ ਤੁਮ,
ਆਓ ਸਹਰਾ ਕੀ ਹਦੋਂ ਤਕ ਆ ਗਯਾ ਰੋਜ਼-ਏ ਤਰਬ
ਦਿਲ, ਮਿਰੇ ਸਹਰਾ-ਨਵਰ੍ਦ-ਏ ਪੀਰ ਦਿਲ,
ਆ ਚੂਮ ਰੇਗ!
ਹੈ ਖ਼ਯਾਲੋਂ ਕੇ ਪਰੀਜ਼ਾਦੋਂ ਸੇ ਭੀ ਮਾਸੂਮ ਰੇਗ!
ਰੇਗ ਰਕ਼ਸਾਁ, ਮਾਹ‐ਓ‐ਸਾਲ-ਏ ਨੂਰ ਤਕ ਰਕ਼ਸਾਁ ਰਹੇ
ਉਸ ਕਾ ਅਬ੍ਰੇਸ਼ਮ ਮਲਾਇਮ, ਨਰ੍ਮ-ਖ਼ੂ, ਖ਼ਂਦਾਁ ਰਹੇ!
ਦਿਲ, ਮਿਰੇ ਸਹਰਾ-ਨਵਰ੍ਦ-ਏ ਪੀਰ ਦਿਲ
ਯੇ ਤਮਨ੍ਨਾਓਂ ਕਾ ਬੇ-ਪਾਯਾਁ ਅਲਾਓ
ਰਾਹ-ਗੁਮ-ਕਰ੍ਦੋਂ ਕੀ ਮਸ਼੍ਅਲ, ਉਸ ਕੇ ਲਬ ਪਰ "ਆਓ! ਆਓ!"
ਤੇਰੇ ਮਾਜ਼ੀ ਕੇ ਖ਼ਜ਼ਿਫ਼ ਰੇਜ਼ੋਂ ਸੇ ਜਾਗੀ ਹੈ ਯੇ ਆਗ
ਆਗ ਕੀ ਕ਼ਿਰ੍ਮਿਜ਼ ਜ਼ਬਾਁ ਪਰ ਇਂਬਿਸਾਤ-ਏ ਨੌ ਕੇ ਰਾਗ
ਦਿਲ, ਮਿਰੇ ਸਹਰਾ-ਨਵਰ੍ਦ-ਏ ਪੀਰ ਦਿਲ,
ਸਰ-ਗਰਾਨੀ ਕੀ ਸ਼ਬ-ਏ ਰਫ਼੍ਤਾ ਸੇ ਜਾਗ!
ਕੁਛ ਸ਼ਰਰ ਆਗ਼ੋਸ਼-ਏ ਸਰ੍ਸਰ ਮੇਂ ਹੈਂ ਗੁਮ,
ਔਰ ਕੁਛ ਜ਼ੀਨਾ ਬ ਜ਼ੀਨਾ ਸ਼ੋਲੋਂ ਕੇ ਮੀਨਾਰ ਪਰ ਚਡ਼ਤੇ ਹੁਏ
ਔਰ ਕੁਛ ਤਹ ਮੇਂ ਅਲਾਓ ਕੀ ਅਭੀ,
ਮੁਜ਼੍ਤਰਿਬ, ਲੇਕਿਨ ਮੁਜ਼ਬ੍ਜ਼ਬ ਤਿਫ਼੍ਲ-ਏ ਕਮਸਿਨ ਕੀ ਤਰਹ!
ਆਗ ਜ਼ੀਨਾ, ਆਗ ਰਂਗੋਂ ਕਾ ਖ਼ਜ਼ੀਨਾ
ਆਗ ਉਨ ਲਜ਼੍ਜ਼ਾਤ ਕਾ ਸਰਚਸ਼੍ਮਾ ਹੈ
ਜਿਸ ਸੇ ਲੇਤਾ ਹੈ ਗ਼ਜ਼ਾ ਉਸ਼ਸ਼ਾਕ਼ ਕੇ ਦਿਲ ਕਾ ਤਪਾਕ!
ਚੋਬ-ਏ ਖ਼ੁਸ਼੍ਕ ਅਂਗੋਰ, ਉਸ ਕੀ ਮੈ ਹੈ ਆਗ
ਸਰ੍ਸਰਾਤੀ ਹੈ ਰਗੋਂ ਮੇਂ ਈਦ ਕੇ ਦਿਨ ਕੀ ਤਰਹ!
ਆਗ ਕਾਹਿਨ, ਯਾਦ ਸੇ ਉਤ੍ਰੀ ਹੁਈ ਸਦਯੋਂ ਕੀ ਯੇ ਅਫ਼੍ਸਾਨਾ-ਖ਼੍ਵਾਁ
ਆਨੇ-ਵਾਲੇ ਕ਼ਰ੍ਨਹਾ ਕੀ ਦਾਸ੍ਤਾਨੇਂ ਲਬ ਪੇ ਹੈਂ
ਦਿਲ, ਮਿਰਾ ਸਹਰਾ-ਨਵਰ੍ਦ-ਏ ਪੀਰ ਦਿਲ ਸੁਨ-ਕਰ ਜਵਾਁ!
ਆਗ ਆਜ਼ਾਦੀ ਕਾ, ਦਿਲ-ਸ਼ਾਦੀ ਕਾ ਨਾਮ
ਆਗ ਪੈਦਾਇਸ਼ ਕਾ, ਅਫ਼੍ਜ਼ਾਇਸ਼ ਕਾ ਨਾਮ
ਆਗ ਕੇ ਫੂਲੋਂ ਮੇਂ ਨਸਰੀਂ, ਯਾਸ੍ਮਿਨ, ਸੁਮ੍ਬੁਲ, ਸ਼ਕ਼ੀਕ਼‐ਓ‐ਨਸ੍ਤਰਨ
ਆਗ ਆਰਾਇਸ਼ ਕਾ, ਜ਼ੇਬਾਇਸ਼ ਕਾ ਨਾਮ
ਆਗ ਵੋ ਤਕ਼ਦੀਸ, ਧੁਲ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਜਿਸ ਸੇ ਸਬ ਗੁਨਾਹ
ਆਗ ਇਂਸਾਨੋਂ ਕੀ ਪਹਲੀ ਸਾਂਸ ਕੇ ਮਾਨਿਂਦ ਇਕ ਐਸਾ ਕਰਮ
ਉਮ੍ਰ ਕਾ ਇਕ ਤੂਲ ਭੀ ਜਿਸ ਕਾ ਨਹੀਂ ਕਾਫ਼ੀ ਜਵਾਬ!
ਯੇ ਤਮਨ੍ਨਾਓਂ ਕਾ ਬੇ-ਪਾਯਾਁ ਅਲਾਓ ਗਰ ਨ ਹੋ
ਇਸ ਲਕ਼‐ਓ‐ਦਕ਼ ਮੇਂ ਨਿਕਲ ਆਏਁ ਕਹੀਂ ਸੇ ਭੇੜਿਯੇ
ਇਸ ਅਲਾਓ ਕੋ ਸਦਾ ਰੋਸ਼ਨ ਰਖੋ!
(ਰੇਗ-ਏ ਸਹਰਾ ਕੋ ਬਸ਼ਾਰਤ ਹੋ ਕਿ ਜ਼ਿਂਦਾ ਹੈ ਅਲਾਓ,
ਭੇੜਿਯੋਂ ਕੀ ਚਾਪ ਤਕ ਆਤੀ ਨਹੀਂ!)
ਆਗ ਸੇ ਸਹਰਾ ਕਾ ਰਿਸ਼੍ਤਾ ਹੈ ਕ਼ਦੀਮ
ਆਗ ਸੇ ਸਹਰਾ ਕੇ ਟੇਡ਼ੇ, ਰੇਂਗਨੇ-ਵਾਲੇ,
ਗਿਰਹ-ਆਲੂਦ, ਝ਼ੂਲੀਦਾ ਦਰਖ਼੍ਤ
ਜਾਗਤੇ ਹੈਂ ਨਗ਼੍ਮਾ ਦਰ ਜਾਁ, ਰਕ਼੍ਸ ਬਰ-ਪਾ, ਖ਼ਂਦਾ ਬਰ-ਲਬ
ਔਰ ਮਨਾ ਲੇਤੇ ਹੈਂ ਤਂਹਾਈ ਮੇਂ ਜਸ਼੍ਨ-ਏ ਮਾਹਤਾਬ
ਉਨ ਕੀ ਸ਼ਾਖ਼ੇਂ ਗ਼ੈਰ ਮਰਈ ਤਬ੍ਲ ਕੀ ਆਵਾਜ਼ ਪਰ ਦੇਤੀ ਹੈਂ ਤਾਲ
ਬੇਖ਼‐ਓ‐ਬੁਨ ਸੇ ਆਨੇ ਲਗਤੀ ਹੈ ਖ਼ੁਦਾਵਂਦੀ ਜਲਾਜਿਲ ਕੀ ਸਦਾ!
ਆਗ ਸੇ ਸਹਰਾ ਕਾ ਰਿਸ਼੍ਤਾ ਹੈ ਕ਼ਦੀਮ
ਰਹਰੌਓਂ, ਸਹਰਾ-ਨਵਰ੍ਦੋਂ ਕੇ ਲਿਏ ਹੈ ਰਹਨੁਮਾ
ਕਾਰਵਾਨੋਂ ਕਾ ਸਹਾਰਾ ਭੀ ਹੈ ਆਗ
ਔਰ ਸਹਰਾਓਂ ਕੀ ਤਂਹਾਈ ਕੋ ਹਮ ਕਰਤੀ ਹੈ ਆਗ!
ਆਗ ਕੇ ਚਾਰੋਂ ਤਰਫ਼ ਪਸ਼ਮੀਨਾ‐ਓ‐ਦਸ੍ਤਾਰ ਮੇਂ ਲਿਪਟੇ ਹੁਏ
ਅਫ਼੍ਸਾਨਾ-ਗੋ
ਜੈਸੇ ਗਿਰ੍ਦ-ਏ ਚਸ੍ਮ ਮਿਝ਼ਗਾਁ ਕਾ ਹੁਜੂਮ;
ਉਨ ਕੇ ਹੈਰਤ-ਨਾਕ, ਦਿਲਕਸ਼ ਤਜ੍ਰਿਬੋਂ ਸੇ
ਜਬ ਦਮਕ ਉਠਤੀ ਹੈ ਰੇਤ,
ਜ਼ਰ੍ਰਾ ਜ਼ਰ੍ਰਾ ਬਜਨੇ ਲਗਤਾ ਹੈ ਮਿਸਾਲ-ਏ ਸਾਜ਼-ਏ ਜਾਁ
ਗੋਸ਼ ਬਰ ਆਵਾਜ਼ ਰਹਤੇ ਹੈਂ ਦਰਖ਼੍ਤ
ਔਰ ਹਂਸ ਦੇਤੇ ਹੈਂ ਅਪਨੀ ਆਰਿਫ਼ਾਨਾ ਬੇ-ਨਿਯਾਜ਼ੀ ਸੇ ਕਭੀ!
ਯੇ ਤਮਨ੍ਨਾਓਂ ਕਾ ਬੇ-ਪਾਯਾਁ ਅਲਾਓ ਗਰ ਨ ਹੋ
ਰੇਗ ਅਪਨੀ ਖ਼ਲ੍ਵਤ-ਏ ਬੇ-ਨੂਰ‐ਓ‐ਖ਼ੁਦ-ਬੀਂ ਮੇਂ ਰਹੇ
ਅਪਨੀ ਯਕਤਾਈ ਕੀ ਤਹਸੀਂ ਮੇਂ ਰਹੇ
ਇਸ ਅਲਾਓ ਕੋ ਸਦਾ ਰੋਸ਼ਨ ਰਖੋ!
ਯੇ ਤਮਨ੍ਨਾਓਂ ਕਾ ਬੇ-ਪਾਯਾਁ ਅਲਾਓ ਗਰ ਨ ਹੋ
ਏਸ਼ਿਯਾ, ਅਫ਼੍ਰੀਕ਼ਾ ਪਹਨਾਈ ਕਾ ਨਾਮ
(ਬੇ-ਕਾਰ ਪਹਨਾਈ ਕਾ ਨਾਮ)
ਯੂਰੋਪ ਔਰ ਅਮ੍ਰੀਕਾ ਦਾਰਾਈ ਕਾ ਨਾਮ
(ਤਕਰਾਰ-ਏ ਦਾਰਾਈ ਕਾ ਨਾਮ!)
ਮੇਰਾ ਦਿਲ, ਸਹਰਾ ਨਵਰ੍ਦ-ਏ ਪੀਰ ਦਿਲ
ਜਾਗ ਉਠਾ ਹੈ, ਮਸ਼ਰਿਕ਼‐ਓ‐ਮਗ਼੍ਰਿਬ ਕੀ ਐਸੀ ਯਕ-ਦਿਲੀ
ਕੇ ਕਾਰਵਾਨੋਂ ਕਾ ਨਯਾ ਰੋਯਾ ਲਿਏ:
ਯਕ-ਦਿਲੀ ਐਸੀ ਕਿ ਹੋਗੀ ਫ਼ਹਮ-ਏ ਇਂਸਾਁ ਸੇ ਵਰਾ
ਯਕ-ਦਿਲੀ ਐਸੀ ਕਿ ਹਮ ਸਬ ਕਹ ਉਠੇਂ
"ਇਸ ਕ਼ਦਰ ਉਜ੍ਲਤ ਨ ਕਰ
ਇਝ਼੍ਦਿਹਾਮ-ਏ ਗੁਲ ਨ ਬਨ!"
ਕਹ ਉਠੇਂ ਹਮ:
"ਤੂ ਗ਼ਮ-ਏ ਕੁਲ ਤੋ ਨ ਥੀ
ਅਬ ਲਜ਼੍ਜ਼ਤ-ਏ ਕੁਲ ਭੀ ਨ ਬਨ
ਰੋਜ਼-ਏ ਆਸਾਇਸ਼ ਕੀ ਬੇ-ਦਰ੍ਦੀ ਨ ਬਨ
ਯਕ-ਦਿਲੀ ਬਨ, ਐਸਾ ਸੁਨ੍ਨਾਟਾ ਨ ਬਨ,
ਜਿਸ ਮੇਂ ਤਾਬਿਸ੍ਤਾਁ ਕੀ ਦੋ-ਪਹਰੋਂ ਕੀ
ਬੇ-ਹਾਸਿਲ ਕਸਾਲਤ ਕੇ ਸਿਵਾ ਕੁਛ ਭੀ ਨ ਹੋ!"
ਇਸ "ਜਫ਼ਾ-ਗਰ" ਯਕ-ਦਿਲੀ ਕੇ ਕਾਰਵਾਂ ਯੂਁ ਆਏਂਗੇ
ਦਸ੍ਤ-ਏ ਜਾਦੂ-ਗਰ ਸੇ ਜੈਸੇ ਫੂਟ ਨਿਕਲੇ ਹੋਂ ਤਿਲਿਸ੍ਮ,
ਇਸ਼੍ਕ਼-ਏ ਹਾਸਿਲ-ਖ਼ੇਜ਼ ਸੇ, ਯਾ ਜ਼ੋਰ-ਏ ਪੈਦਾਈ ਸੇ ਜੈਸੇ ਨਾ-ਗਹਾਁ
ਖੁਲ ਗਏ ਹੋਂ ਮਸ਼ਰਿਕ਼‐ਓ‐ਮਗ਼੍ਰਿਬ ਕੇ ਜਿਸ੍ਮ,
—ਜਿਸ੍ਮ, ਸਦਯੋਂ ਕੇ ਅਕ਼ੀਮ!
ਕਾਰਵਾਂ ਫ਼ਰ੍ਖ਼ੁਂਦਾ ਪੈ, ਔਰ ਉਨ ਕਾ ਬਾਰ
ਕੀਸਾ ਕੀਸਾ ਤਖ਼੍ਤ-ਏ ਜਮ‐ਓ‐ਤਾਜ-ਏ ਕੈ
ਕੂਜ਼ਾ ਕੂਜ਼ਾ ਫ਼ਰ੍ਦ ਕੀ ਸਤ੍ਵਤ ਕੀ ਮੈ
ਜਾਮਾ ਜਾਮਾ ਰੋਜ਼‐ਓ‐ਸ਼ਬ ਮੇਹਨਤ ਕਾ ਖ਼ੈ
ਨਗ਼੍ਮਾ ਨਗ਼੍ਮਾ ਹੁਰ੍ਰਿਯਤ ਕੀ ਗਰ੍ਮ ਲੈ!
ਸਾਲਿਕੋ, ਫ਼ੀਰੋਜ਼-ਬਖ਼੍ਤੋ, ਆਨੇ-ਵਾਲੇ ਕ਼ਾਫ਼ਿਲੋ
ਸ਼ਹਰ ਸੇ ਲੌਟੋਗੇ ਤੁਮ ਤੋ ਪਾਓਗੇ
ਰੇਤ ਕੀ ਸਰਹਦ ਪੇ ਜੋ ਰੂਹ-ਏ ਅਬਦ ਖ਼੍ਵਾਬੀਦਾ ਥੀ
ਜਾਗ ਉਠੀ ਹੈ "ਸ਼ਿਕ੍ਵਾ‐ਹਾ-ਏ- ਨੈ" ਸੇ ਵੋ
ਰੇਤ ਕੀ ਤਹ ਮੇਂ ਜੋ ਸ਼ਰ੍ਮੀਲੀ ਸਹਰ ਰੋਈਦਾ ਥੀ
ਜਾਗ ਉਠੀ ਹੈ ਹੁਰ੍ਰਿਯਤ ਕੀ ਲੈ ਸੇ ਵੋ!
ਇਤ੍ਨੀ ਦੋਸ਼ੀਜ਼ਾ ਥੀ, ਇਤ੍ਨੀ ਮਰ੍ਦ ਨਾ-ਦੀਦਾ ਥੀ ਸੁਬ੍ਹ
ਪੂਛ ਸਕਤੇ ਥੇ ਨ ਉਸ ਕੀ ਉਮ੍ਰ ਹਮ!
ਦਰ੍ਦ ਸੇ ਹਂਸਤੀ ਨ ਥੀ,
ਜ਼ਰ੍ਰੋਂ ਕੀ ਰਾਨਾਈ ਪੇ ਭੀ ਹਂਸਤੀ ਨ ਥੀ,
ਏਕ ਮਹਜੂਬਾਨਾ ਬੇ-ਖ਼ਬਰੀ ਮੇਂ ਹਂਸ ਦੇਤੀ ਥੀ ਸੁਬ੍ਹ!
ਅਬ ਮਨਾਤੀ ਹੈ ਵੋ ਸਹਰਾ ਕਾ ਜਲਾਲ
ਜੈਸੇ ਅਜ਼੍ਜ਼‐ਓ‐ਜਲ ਕੇ ਪਾਓਂ ਕੀ ਯਹੀ ਮੇਹਰਾਬ ਹੋ!
ਜ਼ੇਰ-ਏ ਮੇਹਰਾਬ ਆ ਗਈ ਹੋ ਉਸ ਕੋ ਬੇਦਾਰੀ ਕੀ ਰਾਤ
ਖ਼ੁਦ ਜਨਾਬ-ਏ ਅਜ਼੍ਜ਼‐ਓ‐ਜਲ ਸੇ ਜੈਸੇ ਉਮ੍ਮੀਦ-ਏ ਜ਼ਿਫ਼ਾਫ਼
(ਸਾਰੇ ਨਾ-ਕਰ੍ਦਾ ਗੁਨਾਹ ਉਸ ਕੇ ਮਆਫ਼!)
ਸੁਬ੍ਹ-ਏ ਸਹਰਾ, ਸ਼ਾਦ-ਬਾਦ!
ਐ ਅਰੂਸ-ਏ ਅਜ਼੍ਜ਼‐ਓ‐ਜਲ, ਫ਼ਰ੍ਖ਼ੁਂਦਾ ਰੂ, ਤਾਬਿਂਦਾ ਖ਼ੂ
ਤੂ ਇਕ ਐਸੇ ਹੁਜ੍ਰਾ-ਏ ਸ਼ਬ ਸੇ ਨਿਕਲ-ਕਰ ਆਈ ਹੈ
ਦਸ੍ਤ-ਏ ਕ਼ਾਤਿਲ ਨੇ ਬਹਾਯਾ ਥਾ ਜਹਾਁ ਹਰ ਸੇਜ ਪਰ
ਸੈਂਕੜੋਂ ਤਾਰੋਂ ਕਾ ਰੁਖ਼੍ਸ਼ਂਦਾ ਲਹੂ, ਫੂਲੋਂ ਕੇ ਪਾਸ!
ਸੁਬ੍ਹ-ਏ ਸਹਰਾ, ਸਰ ਮਿਰੇ ਜ਼ਾਨੂ ਪੇ ਰਖ-ਕਰ ਦਾਸ੍ਤਾਁ
ਉਨ ਤਮਨ੍ਨਾ ਕੇ ਸ਼ਹੀਦੋਂ ਕੀ ਨ ਕਹ
ਉਨ ਕੀ ਨੀਮਾ-ਰਸ ਉਮਂਗੋਂ, ਆਰ੍ਜ਼ੁਓਂ ਕੀ ਨ ਕਹ
ਜਿਨ ਸੇ ਮਿਲਨੇ ਕਾ ਕੋਈ ਇਮ੍ਕਾਁ ਨਹੀਂ
ਸ਼ਹਦ ਤੇਰਾ ਜਿਨ ਕੋ ਨੋਸ਼-ਏ ਜਾਁ ਨਹੀਂ!
ਆਜ ਭੀ ਕੁਛ ਦੂਰ, ਇਸ ਸਹਰਾ ਕੇ ਪਾਰ
ਦੇਵ ਕੀ ਦੀਵਾਰ ਕੇ ਨੀਚੇ ਨਸੀਮ
ਰੋਜ਼‐ਓ‐ਸ਼ਬ ਚਲਤੀ ਹੈ ਮੁਬਹਮ ਖ਼ੌਫ਼ ਸੇ ਸਹਮੀ ਹੁਈ
ਜਿਸ ਤਰਹ ਸ਼ਹਰੋਂ ਕੀ ਰਾਹੋਂ ਪਰ ਯਤੀਮ
ਨਗ਼੍ਮਾ ਬਰ-ਲਬ ਤਾ ਕਿ ਉਨ ਕੀ ਜਾਁ ਕਾ ਸੁਨ੍ਨਾਟਾ ਹੋ ਦੂਰ!
ਆਜ ਭੀ ਇਸ ਰੇਗ ਕੇ ਜ਼ਰ੍ਰੋਂ ਮੇਂ ਹੈਂ
ਐਸੇ ਜ਼ਰ੍ਰੇ, ਆਪ ਹੀ ਅਪਨੇ ਗ਼ਨੀਮ
ਆਜ ਭੀ ਇਸ ਆਗ ਕੇ ਸ਼ੋਲੋਂ ਮੇਂ ਹੈਂ
ਵੋ ਸ਼ਰਰ ਜੋ ਇਸ ਕੀ ਤਹ ਮੇਂ ਪਰ-ਬਰੀਦਾ ਰਹ ਗਏ
ਮਿਸ੍ਲ-ਏ ਹਰ੍ਫ਼-ਏ ਨਾ-ਸ਼ੁਨੀਦਾ ਰਹ ਗਏ!
ਸੁਬ੍ਹ-ਏ ਸਹਰਾ, ਐ ਅਰੂਸ-ਏ ਅਜ਼੍ਜ਼‐ਓ‐ਜਲ
ਆ ਕਿ ਉਨ ਕੀ ਦਾਸ੍ਤਾਁ ਦੁਹਰਾਏਁ ਹਮ
ਉਨ ਕੀ ਇਜ਼੍ਜ਼ਤ, ਉਨ ਕੀ ਅਜ਼੍ਮਤ ਗਾਏਁ ਹਮ
ਸੁਬ੍ਹ, ਰੇਤ ਔਰ ਆਗ, ਹਮ ਸਬ ਕਾ ਜਲਾਲ!
ਯਕ-ਦਿਲੀ ਕੇ ਕਾਰਵਾਂ ਉਨ ਕਾ ਜਮਾਲ
ਆਓ!
ਇਸ ਤਹਲੀਲ ਕੇ ਹਲਕ਼ੇ ਮੇਂ ਹਮ ਮਿਲ ਜਾਏਁ
ਆਓ!
ਸ਼ਾਦ-ਬਾਦ ਅਪਨੀ ਤਮਨ੍ਨਾਓਂ ਕਾ ਬੇ-ਪਾਯਾਁ ਅਲਾਓ!
§17. ਜ਼ਿਂਦਗੀ ਸੇ ਡਰਤੇ ਹੋ?
I Too Have Some Dreams: N. M. Rashed and Modernism in Urdu Poetry
